Er is veel mogelijk rondom het sterven. Maar weet je al dat er ook ‘ontmoetings-kunstenaars’ bestaan, die helpen om op te leven rondom het rouwen? Dat doen zij met behulp van muziek en spel. Zodat je de tijd die je nog te leven hebt alleen of samen met je dierbaren, kunt vieren!
Oktober 2020: Een gezin met drie kinderen van acht, tien en twaalf jaar, moet afscheid nemen van vader, die nog maar enkele maanden te leven heeft. Hij vecht om langer te kunnen blijven leven, maar zijn ziekte weigert daarin mee te gaan. Hij heeft veel te regelen voor zijn gezin en er zijn veel emoties en er is veel spanning. Dan stelt moeder voor om ontmoetings-kunstenaars in te zetten. Zodat de kwaliteit van leven weer ruimte krijgt in het gezin: zodat ze samen momenten van plezier kunnen hebben die nog naklinken wanneer hij gestorven is. Met schroom en gepaste scepsis wil hij dat wel uitproberen… wat heeft hij te verliezen? Dat dit zo prettig uitpakt, had hij niet durven hopen: hij en zijn gezin worden er ontspannen en blij van!
Moeder schrijft later:
Eind 2019: Ik ga met enkele ontmoetings-Kunstenaars naar een hospice, waar mensen verblijven die nog ‘maximaal drie maanden’ te leven hebben. Daar is een man van in de veertig, die nog graag naar Canada had willen gaan. Daar is hij geboren en vervolgens kwam hij in Nederland, zonder zijn geboorteland ooit weer terug te zien. Eerst leren de ‘rouwclowns’ hem kennen, door verschillende soorten muziek en spel uit te proberen. Hij is een zogenaamde ‘motor-nozem’ en hij laat zonder omhaal weten wat hem wel of niet bevalt. Zo krijgen de kunstenaars een duidelijke indruk van hem en ze maken een spel voor hem. Een belevings-spel, waarin hij op clowneske wijze wordt ‘opgehaald’ door hen en op de ‘motor’ meegaat naar Canada… Het spel wordt uitgevoerd in de eetzaal, waar nog enkele andere gasten zijn en verplegend personeel. Het wordt een feest voor hem en hij laat weten dat als er een uitvaart komt, dat hij wil dat deze kunstenaars ditzelfde spel dan rond zijn kist komen spelen! Toch besluit hij dat er helemaal geen uitvaart komt… Daarmee werd dit spel zijn afscheid van het leven. En hij had ervan genoten, met volle teugen.
Enkele jaren geleden: Een moeder van twee meisjes, acht en tien jaar oud, gaat sterven. Ze had graag met hen en haar man nog naar de Efteling gegaan, maar fysiek is dat onmogelijk voor haar. Ze ligt in bed kan alleen nog zacht fluisterend enkele woorden stamelen en met steun en hulp wat drinken. Dan hoort ze over de mogelijkheid van ontmoetings-kunstenaars. Blij neemt ze deel aan een spel dat rond haar bed ontstaat: zij is de koningin, haar man de konging, haar dochters zijn de prinsessen en de moeders de hofdames. Op een gegeven moment, midden in het spel, richt ze zich krachtig op en pakt ze haar drinkbeker - luid en duidelijk houdt ze een toespraak! Ze vraagt haar dierbaren om naast het verdriet ook vooral door te gaan met leven en elkaar daarin te steunen. Dan zakt ze weer terug in de kussens met een grote glimlach om de mond... De volgende keer ligt ze in een comatueuze slaap. We spelen weer met z'n allen het sprookje rond haar sterfbed in het hospice. Op het moment dat haar toespraak zou komen, opent ze haar ogen en kijkt ze stralend naar iedereen om haar heen! Daarna zakt ze met een diepe zucht terug in een vredige slaap... Niet lang daarna sterft ze.
*Van de afdelingsarts van een hospice:
Dit zou iedereen die hier ligt moeten beleven
*Van de hoofdcoördinator van een hospice:
Jullie zijn de lichtpuntjes voor de mensen hier