Vlak voor zijn sterven had ik het geluk om een intens liefdevolle blik uit te wisselen met mijn jongste zoon. Het werd een moment van eeuwigheid, dat ik nog steeds terug kan halen wanneer ik me met hem verbind. Artsen gaven aan dat Thijs hooguit vier kon worden - maar hij werd bijna veertien jaar. Neurologisch gezien was dat onmogelijk en werd dit een medisch wonder genoemd. Door hoe hij in het leven stond, haalde hij eruit wat erin zat: van elk beter moment maakte hij een feestje! En iedereen die dat wilde, leerde deze levenskunst van hem.
Nadat Thijs gestorven was, nam ik de ruimte om alles wat hij mij geleerd had om te zetten in een nieuw beroep. Naast harpiste en performer ben ik sinds 2004 coach voor persoonlijke ontwikkelingsvragen, trainer communicatie en samenwerking, opleider bij opleidingscentrum INSPEL en Ontmoetings-kunstenaar 'rondom rouwen'.
Thijs, mijn jongste kind, was nog maar net twee jaar oud toen bleek dat hij ernstig ziek was. Artsen gaven aan dat hij nog hooguit twee jaar kon leven. Aan de ‘buitenkant’ was niets te zien: Thijs zag er gezond uit, hij was intelligent, vrolijk, maakte muziek, wilde alles beleven wat er in het leven te doen was… En toch zorgde het proces dat vanbinnen gaande was ervoor dat hij steeds meer functieverlies kreeg. Dat hij slechtziend werd, dat zijn spieren alsmaar slapper werden en dat hij minder en minder kon. Maar in zijn ziel leefde hij voortdurend op: van elk beter moment maakte hij een feestje! Hij was een geboren levenskunstenaar.
In het ziekenhuis waar Thijs regelmatig onderzocht en begeleid werd was hij het zonnetje van de afdeling. Bij elke ontmoeting werden de mensen blij van hem. Hij wist precies aan te sluiten bij hen en iets te doen of te zeggen wat iemand op dat moment nodig had om het weer prettig te hebben. En datzelfde gold voor de steeds groter wordende kring van begeleiders, ondersteuners en verzorgers, therapeuten en klasgenootjes. Mensen raakten geïnspireerd door hoe hij met zijn leven omging.
En dat gold ook zeker voor mijzelf, als moeder. Zijn positieve instelling werkte aanstekelijk en haalde het beste in me naar boven. Kijken naar wat wél mogelijk was en daar naar omstandigheden het beste van maken… Na zijn overlijden wilde ik mijn beroep maken van wat ik van hem geleerd had. Niet alleen voor mijzelf en mijn dierbaren wilde ik uit het leven halen wat erin zat, maar ook anderen stimuleren om dat te doen! Leven wie je bent. Vanuit je wezenlijke kern doen wat bij je past. Maar welk beroep paste daar voor mij het beste bij?
Ik was vijfentwintig jaar harpiste en harpdocent geweest. En daarnaast had ik me bekwaamd in verschillende theatervormen en bewegingskunsten. Nu wilde ik ernst en humor combineren: spelen voor zieken en stervenden, voor de kwetsbare en gezonde medemens, met Muziek & Spel. Gedurende vijf jaar speelde ik intensief in een hospice voor stervenden en rond de uitvaart. Maar ook voor dementerenden, gehandicapten en zieken. En zo kon ik vanaf 2004 dit nieuwe beroep op verscheidene vlakken vormgeven. Als uitvoerend clown, als clownsdocent, als trainer voor communicatie en samenwerking in bedrijven en instellingen en als coach voor persoonlijke ontwikkelingsvragen.
Voor een interview met Winny Bos over de rouwclown en hoe ik daartoe gekomen ben, verwijs ik je naar haar site: doulawijzer.nl